Τα τελευταία χρόνια, οι ερευνητές συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό με τον ρόλο της φλεγμονής στην ανάπτυξη και εξέλιξη της νόσου του Alzheimer (AD). Μελέτες κατά την τελευταία δεκαετία αποκάλυψαν απροσδόκητες αλληλεπιδράσεις μεταξύ του εγκεφάλου και του ανοσοποιητικού συστήματος και οι μεταβολικές παθήσεις όπως η παχυσαρκία και ο διαβήτης μπορεί να ενεργοποιήσουν τις φλεγμονώδεις αποκρίσεις που συμβάλλουν στην ανάπτυξη και εξέλιξη του AD.

Η ενεργοποίηση της φλεγμονώδους απόκρισης ελέγχεται από το φλεγμονώδες, ένα ολιγομερές πολλαπλών πρωτεϊνών που προάγει την απελευθέρωση αρκετών προ-φλεγμονωδών κυτοκινών που περιλαμβάνουν ιντερλευκίνη 1β (IL-1β) και ιντερλευκίνη 18 (IL-18). Σε μια προηγούμενη μελέτη, μια ομάδα ερευνητών με την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, το Πανεπιστήμιο του Τόκιο και το Πανεπιστήμιο της Βόννης ανέφεραν ότι ποντίκια με συγγενή νόσο του Αλτσχάιμερ που είχαν εκτραφεί επιπλέον για να χτυπήσουν το γονίδιο NLRP3 που κωδικοποιεί το φλεγμονώδες ήταν πλήρως προστατεύονται από τα νευροεκφυλιστικά αποτελέσματα της νόσου. Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ανικανότητάς τους να παράγουν IL-1β και IL-18.

Αυτό το εύρημα ήταν αρκετά ελπιδοφόρο, υποδηλώνοντας ότι η στόχευση συστατικών του φλεγμονώματος μπορεί να είναι μια πορεία προς τις θεραπείες του Αλτσχάιμερ. Στη νέα τους μελέτη, προσπάθησαν να προσδιορίσουν την επίδραση της IL-18 με αναπαραγωγή IL-18 knockout ποντικών. Οι ερευνητές θεώρησαν ότι η IL-18 είναι ένας πολλά υποσχόμενος στόχος, επειδή τα επίπεδα είναι αυξημένα στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό ασθενών με AD με ήπια γνωστική εξασθένηση . Επιπλέον, είναι γνωστό ότι αυξάνεται η παραγωγή αμυλοειδούς πεπτιδίου.

Αλλά το αποτέλεσμα της νέας μελέτης με το ποντίκι ήταν εκπληκτικό και εντελώς πρωτοφανές στην έρευνα του Alzheimer. Τα ποντίκια knockout της IL-18 ανέπτυξαν μια θανατηφόρα διαταραχή επιληπτικών κρίσεων που οι ερευνητές αποδίδουν σε αύξηση της μετάδοσης του νευρωνικού δικτύου. Οι συγγραφείς γράφουν: «… τα αποτελέσματα της διαγραφής της IL-18 ήταν τόσο δραματικά που δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα προηγούμενα στοιχεία που βοηθούσαν στην κατανόηση των φαινομένων”.

Το εύρημα ότι μια προφλεγμονώδης κυτοκίνη μπορεί με κάποιον τρόπο να βελτιώσει την νευρική δραστηριότητα που προκαλεί επιληπτικές κρίσεις φαίνεται αντίθετη, δεδομένου ότι η φλεγμονή θεωρείται ότι προάγει τα νευροεκφυλιστικά συμπτώματα στη AD. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η επιληψία είναι κατανοητή σε ασθενείς με AD, αν και είναι μια κοινή επιπλοκή. επισημαίνουν ότι τα δύο τρίτα των ασθενών με AD εμφανίζουν τόσο κινητικές όσο και μη κινητικές κρίσεις. Επιπλέον, οι ασθενείς με AD με επιληψία είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν απώλεια μνήμης και άλλα γνωστικά συμπτώματα και να βιώσουν μια πιο εκτεταμένη απώλεια εγκεφαλικών κυττάρων απ ‘ότι οι ασθενείς με AD χωρίς επιληψία, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Θεωρούν ότι η IL-18 μπορεί να αντισταθμίζει τα αποτελέσματα της IL-1β που προάγουν την επιληπτική κρίση και να καταστέλλει τις επαγόμενες από IL-18 επιληπτικές κρίσεις στους δοκιμαστικούς ποντικούς. «Στην πραγματικότητα,” γράφουν, «η αντίρροπη δράση της IL-18 και της IL-1β έχει τεκμηριωθεί σε ένα πρότυπο παρεγκεφαλιδικής αταξίας ποντικού. Σημαντικό, διαπιστώσαμε ότι η οξεία εφαρμογή της πρωτεΐνης IL-18 μείωσε την διέγερση συναπτική μετάδοση στον ιππόκαμπο , παρέχοντας αποδείξεις ότι η IL-18 έχει προστατευτική λειτουργία στη νευρωνική διεγερσιμότητα.

Έτσι, εικάζεται ότι η IL-18 καταστέλλει άμεσα αυτά τα προεπιλεπτογόνα αποτελέσματα της IL-1β σε ποντικούς ΑΡΡ / Ρδ1. Ωστόσο, η σημαντικότερη επίπτωση της μελέτης μπορεί να είναι ότι, ενώ το φλεγμονώδες είναι ένας ελπιδοφόρος θεραπευτικός στόχος για το Alzheimer, η αναστολή συγκεκριμένων κυτοκινών μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τους ανθρώπους με τη νόσο.

Πηγή: HealthWeb